De overgang van 0 naar 1 kind was een gigantisch verschil, maar prima te doen. De overgang van 1 naar 2 kinderen vond ik vrij heftig en dat heb ik best wel onderschat. Zoals jullie wel weten heb ik nu 3 kinderen en vandaag vertel ik je hoe ik de overgang van 2 naar 3 kinderen heb ervaren.

Zwanger zijn van je derde kindje

Met een zwangere buik voor je andere kinderen zorgen, kan best een uitdaging zijn. Toen ik hoogzwanger was van Lenn, lukte het me amper om voor Nomi te zorgen. Ik kon nauwelijks lopen door de bekkenpijn, waardoor we bijna alleen maar thuis zaten. Toen ik zwanger was van Elena, was ik bang dat dat weer zou gebeuren.

Maar het viel ontzettend mee. Vanaf het begin heb ik erop gelet dat ik mijn bekken niet overbelastte. Ik zorgde ervoor dat ik niet te lang hoefde te staan of te lopen en ik tilde Nomi en Lenn zo min mogelijk. Verder deed ik regelmatig de oefeningen die de fysio me had geleerd toen ik zwanger was van Lenn. Ik kreeg na een aantal weken wel bekkenpijn, maar niet zo heftig als toen ik zwanger was van Lenn. En daardoor kon ik gewoon alles nog!

De kraamweek

In de kraamweek was Bart thuis en we hadden een kraamverzorgster, waardoor ik zelf weinig hoefde te doen. En dat was heerlijk! Ik genoot volop van mijn kraamweek, maar ik vond de drukte soms wel heftig. Er waren telkens vrij veel mensen in ons huis en ik trok me regelmatig even terug op onze slaapkamer. Dan kon ik even opladen en daarna kon ik er weer even tegenaan.

Zelf voor 3 kinderen zorgen

Na 2 weken moest Bart weer aan het werk en moest ik het zelf doen. Best spannend, maar het was prima te doen. Elena sliep nog veel en rolde makkelijk mee in ons ritme. Ze viel in de kinderwagen in slaap als we Nomi naar school brachten of ophaalden en vaak sliep ze daarna nog even verder. De voedingsmomenten waren ook meteen de momentjes voor mezelf, dan keek ik lekker even een serie.

Nomi en Lenn waren absoluut niet jaloers, ze vonden Elena juist hartstikke leuk. En in plaats van ‘Mama zullen we samen knutselen?’ hoorde ik nu ‘Mama mag ik even met Elena op het kleed liggen?’. In plaats van drukker, was het op sommige momenten juist rustiger met 3 kinderen dan met 2!

Je weet hoe het moet

Na 2 kinderen weet ik wel hoe je voor een baby moet zorgen. Het is niet meer eng en ik weet beter wat ik moet doen. Natuurlijk vraag ik me wel eens af waarom ze nou weer huilt en wat ik moet doen, maar inmiddels weet ik ook dat het we weer overgaat. Zelfs Lenn, die uren en uren huilde, werd uiteindelijk een vrolijk kind. Elena is een stuk makkelijker dan Lenn, dus ik had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou gaan.

Handen te kort

Soms zijn er van die momentjes waarop ik even handen te kort kom. Laatst waren ze alle drie aan het huilen. Nomi huilde omdat Lenn haar had geslagen, Lenn huilde omdat hij op de gang moest staan en Elena huilde omdat, ehm, ze een baby is? Wat op dat soort momenten het beste werkt voor ons, is om even met zijn allen op de bank te gaan zitten. Eerst met Nomi en Elena, en nadat Lenn ‘sorry’ had gezegd tegen Nomi, mocht hij ook bij ons komen zitten. Dan hebben we even een gezellig knuffelmomentje en dan is het wel weer goed.

Meer plannen

Met 3 kinderen moet ik soms wel wat meer plannen. Als we ergens naartoe moeten (of willen), moeten ze natuurlijk alle drie klaargemaakt worden. Nomi kan gelukkig vrij veel zelf en bij Lenn gaat dat ook steeds beter. Voor het gemak loopt Lenn regelmatig op regenlaarzen, als we bijvoorbeeld Nomi gaan ophalen. Want tja, die kan hij zelf aandoen. Vervolgens doet hij zijn jas aan en dan hoef ik die alleen nog maar dicht te doen. Ondertussen maakt Nomi zichzelf klaar.

Maar het duurt een stuk langer voordat een baby klaar is. Ze moest eerst drinken, een schone luier, jasje aan, slofjes aan, in de kinderwagen, draagdoek of maxi cosi… En met een beetje pech spuugt of poept ze zichzelf vervolgens helemaal onder, en kun je weer opnieuw beginnen.

Hoe ervaar ik de overgang van 2 naar 3 kinderen?

De overgang van 2 naar 3 kinderen is me ontzettend meegevallen. Sommige dingen kosten wat meer tijd en ik kom lang niet meer overal aan toe. Maar dat heb je natuurlijk altijd met een baby in huis. Als Elena een huildagje heeft en aan me vast geplakt zit, lijdt het huishouden en mijn blog eronder. Maar goed, dat komt de volgende dag dan wel weer.

Ik ervaar het totaal niet als zwaar. Vaak wel druk, maar ook ontzettend gezellig. En oké, is het ook wel fijn als ze ’s avonds alle drie in bed liggen, want het kan best vermoeiend zijn. Maar dat is het absoluut waard!