Bijna vijf jaar heb ik het volgehouden om mijn kinderen niet in ons bed te laten slapen. Oké, op een paar kleine uitzonderingen na. Zo ben ik met alle drie wel eens in slaap gevallen tijdens een nachtvoeding en sliepen ze toen ze heel klein waren ’s ochtends nog wel eens eventjes in ons bed verder. Maar echt bewust in ons bed laten slapen? Nee, dat leek me niks en dat zou dan ook echt niet gaan gebeuren…

‘Mama, mag ik een keertje bij jullie in bed slapen?’

Laatst vroeg Nomi opeens of ze een keertje bij ons in bed mocht slapen. Daar had ze iets over gehoord van klasgenootjes en dat leek haar wel wat. Maar mij niet, ik heb ons bed liever voor onszelf. En als één kind bij ons wil slapen, willen ze dat straks alle drie en dat blijft vast ook niet bij één keer. Dus nee, helaas, dat ging niet door.

Gewend aan hun eigen bed

Nomi, Lenn en Elena zijn allemaal gewend om in hun eigen bed te slapen en vragen verder ook nooit of ze bij ons in bed mogen slapen. Voordat Nomi er laatst om vroeg, hebben ze er volgens mij ook nooit bij nagedacht. Ze zijn gewend om in hun eigen bed te slapen en dan bedenk je natuurlijk ook niet snel om opeens ergens anders te gaan slapen.

‘Er is een beer in mijn kamer!’

Totdat Lenn laatst ’s avonds laat opeens helemaal in paniek wakker werd. ‘Er is een beer in mijn kamer!’, riep hij. ‘Een echte beer!’ Hij was helemaal overstuur en wilde zo snel mogelijk weg uit zijn kamertje. Wij lagen al in bed en ik nam hem mee naar onze slaapkamer, zodat hij Nomi en Elena niet wakker zou schreeuwen.

We hadden het er even over en ik verzekerde hem dat er écht geen beer op zijn kamer was. Ik bood nog aan om samen even te gaan kijken, maar dat wilde hij niet. Ook geloofde hij niet dat hij het had gedroomd, want hij had het ‘echt gezien’. Het arme kind was nog aan het na snikken bij mij op schoot, hij was echt bang!

‘Ik ga hier slapen’

Hij weigerde om terug te gaan naar zijn kamer, want tja, die beer… Opeens ging hij van mijn schoot af en kroop hij onder de deken. ‘Wat ga je doen Lenn?’ ‘Ik ga hier slapen.’ ‘Ja maar…’ Ik keek Bart aan, die zijn hoofd schudde. Maar ik vond het zo zielig dat hij zo bang was en hij lag al met zijn ogen dicht en zijn duim in zijn mond midden in bed. En ik dacht, ‘nou ja, vooruit dan maar, dan gaan we maar samen slapen‘.

‘Ga maar lekker slapen dan.’ ‘Ik hou van jou mama!’ Hij kwam nog even knuffelen en toen ging hij slapen. Ik had verwacht dat ik slecht zou slapen met een kind naast me, maar dat was helemaal niet waar. Ik was één keer wakker omdat Lenn me om 4 uur ’s nachts opeens iets aan het vertellen was (ik heb geen flauw idee meer wat), maar toen ik zei dat we weer gingen slapen, deed hij dat ook.

‘Ik heb in mama’s bed geslapen!’

De volgende ochtend vertelde hij natuurlijk aan Nomi dat hij in ons bed had geslapen. ‘Dat wil ik ook!’, was haar reactie. Logisch natuurlijk, maar we gaan er echt geen gewoonte van maken. Ik vertelde haar dat Lenn heel bang was en dat hij daarom bij ons in bed had geslapen, maar dat we dat niet vaker gaan doen. Gelukkig accepteerde ze dat, maar ik vrees dat zij binnenkort ook opeens ‘bang’ is en bij ons wil gaan slapen… Maar goed, dat zien we dan wel weer.

Slapen jullie kinderen wel eens bij je in bed?