Ik werd naar huis gestuurd met een blindedarmontsteking

blindedarmontsteking

Een paar jaar geleden heb ik een blindedarmontsteking gehad en mijn blindedarm is toen weggehaald. Maar voordat de diagnose gesteld werd, ben ik naar huis gestuurd en daardoor had het heel anders af kunnen lopen. Ik heb er nooit over geblogd, maar ik wil het toch met jullie delen. Er zitten namelijk hele grote risico’s aan een blindedarmontsteking en ik denk dat het goed is om te weten wat de kenmerken zijn, en wanneer je je dus niet naar huis moet laten sturen.

Buikpijn

Bart en ik waren ongeveer een jaar samen en ik zou bij hem slapen. Het was zaterdagavond tijdens het Schoolfeestweekend, oftewel het dorpsfeest hier. Sinds die middag had ik al een beetje buikpijn, maar ik dacht dat het wel over zou gaan. ’s Avonds hadden we een barbecue en ik had totaal geen honger. Ik had een paar happen gegeten en ik hoefde niet meer, maar verder voelde ik me niet ziek.

Ik ging met Bart mee naar huis en daar werd de buikpijn opeens snel erger. Eerst dacht ik nog dat een kopje thee wel zou helpen, maar het ging steeds meer pijn doen. Ik kreeg een scherpe pijn rechts onderin mijn buik en ik wist dat je op die plek pijn krijgt bij een blindedarmontsteking. Ik zocht de symptomen op en hoewel ik ze lang niet allemaal had, had ik toch het idee dat ik een blindedarmontsteking had. Naast buikpijn zijn misselijkheid, koorts, koude rillingen en rugpijn symptomen van een blindedarmontsteking. Ik had alleen buikpijn, maar ik belde toch naar de huisartsenpost.

Blindedarmontsteking?

Ik vertelde waar ik last van had en het werd niet zo serieus genomen. Ik moest flink mijn best doen om toch langs te mogen komen, en even later zaten we in het ziekenhuis. De pijn werd steeds erger en na lang wachten was ik eindelijk aan de beurt. Doordat ik gewoon kon lopen en zitten dacht de arts ook dat het wel mee zou vallen. Er werden wat testjes gedaan en mijn temperatuur werd opgemeten. Ik had verhoging en volgens de arts zou ik koorts moeten hebben als het een blindedarmontsteking zou zijn. Ik kreeg vragen als ‘moet je ongesteld worden’, ‘zou je zwanger kunnen zijn’, en ‘heb je vaak last van verstopte darmen’. ‘Nee, nee en nee’.

Ze besloten om toch maar bloed te prikken. Mijn ontstekingswaarden waren verhoogd, maar niet zo hoog als je bij een blindedarmontsteking zou verwachten. Er kon op dat moment geen echo gemaakt worden en we moesten maar naar huis gaan, want ze konden op dat moment toch niks doen. Dat bleek later onzin te zijn, want bij een blindedarmontsteking moet de blindedarm meteen verwijderd worden.

Naar huis gestuurd

We mochten de volgende ochtend terugkomen. Ik moest nuchter blijven voor het geval het toch een blindedarmontsteking zou zijn. We meldden ons, er werd weer bloed geprikt en mijn ontstekingswaarden waren iets hoger dan de dag ervoor. Er werd een echo gemaakt en ook die was twijfelachtig. Het kon zijn dat mijn blindedarm uit zichzelf gewoon groot was, maar hij kon ook ontstoken zijn. Na wat overleg durfden ze het er toch niet op te gokken en ik zou geopereerd worden.

Operatie

Zelf was ik er vanaf de avond ervoor van overtuigd dat ik een blindedarmontsteking had, en ik was blij dat hij eruit gehaald zou worden. We moesten nog een hele tijd wachten, maar uiteindelijk mocht ik naar de operatiekamer en mijn blindedarm werd verwijderd.

Toch ontstoken

Na de operatie hoorde ik dat mijn blindedarm inderdaad ontstoken was en dat hij zelfs op knappen stond. Ze waren er net op tijd bij en er werd me verteld dat ze echt niet langer hadden moeten wachten. Ook werd me verteld dat ik waarschijnlijk een hele hoge pijngrens en dat ik daardoor niet zoveel pijn had als wat de artsen gewend zijn.

Uiteindelijk is het dus goed gekomen. De operatie is me heel erg meegevallen, na een paar uur kon ik zelf uit bed komen en de volgende dag mocht ik naar huis. Maar achteraf had ik me natuurlijk nooit naar huis moeten laten sturen en ik hoop dat jullie dat ook niet doen als je ooit dit soort klachten hebt.

Heb jij je blindedarm nog?

11 gedachten over “Ik werd naar huis gestuurd met een blindedarmontsteking

  1. Romy schreef:

    Wat heftig zeg! Echt onbegrijpelijk dat ze je gewoon weer naar huis sturen et een blindedarmontsteking. Mijn moeder heeft helaas ongeveer hetzelfde meegemaakt. Bij haar liep het iets minder goed af: haar blinde darm is uiteindelijk tijdens het lange wachten in de wachtkamer (“Ja mevrouw, dat is gewoon een beetje buikpijn!”) geknapt, waardoor ze na de operatie een week in het ziekenhuis moest blijven.

  2. Mary-Lou schreef:

    Nee, hij is begin dit jaar verwijderd. Ziek belandde ik in het ziekenhuis. Ze hadden geen idee wat ik had. Alle testen en klachten wezen richting nieren en mijn lever. Bij een echo is per toeval de blindedarm ontdekt die ook op knappen stond. Na de operatie een week moeten blijven, nog steeds hebben ze geen idee wat ik nou precies had. Wel is dus die blindedarm ontdekt en ook is ontdekt dat ik één of andere gen mis. Het is dus wel ergens goed voor geweest.

  3. Kris schreef:

    Hier ook geen blindedarm meer. Ben ook naar huis gestuurd midden in de nacht, en een verkeerde diagnose gekregen: blaasontsteking.
    Uiteindelijk 2 dagen later alsnog naar de eerste hulp toen weer een verkeerde diagnose gekregen: te veel vocht bij de linker eierstok.
    Uiteindelijk hebben ze toch een kijkoperatie gedaan waar blijkt dat ik een geperforeerde blindedarm had. Ze zijn er gelukkig net optijd achtergekomen.

  4. Liess schreef:

    Heftig. Das geluk hebben hoor.
    Zelf heb ik m nog.. maar ik zal nooit verhaal vergeten van een jongen bij m’n zusje op school. Die had al paar dagen buikpijn en ging ziek naar huis. En toen z’n ouders thuis kwamen smiddags lag hij dood op de bank. Blindedarm geknapt.

  5. Caroline schreef:

    Dag Malou, bij het lezen van de kop alleen al…gaan bij mij alweer de haren recht overeind staan. Ik probeer mijn verhaal kort te houden….Hoop dat dit gaat lukken.

    In 2009 hetzelfde verhaal. Onze dochter toen 9 jaar oud had buikpijn….in vermoede meteen al een blindedarmontsteking.
    Het was weekend….dus naar de huisarts in het ziekenhuis. Mevrouw ik begrijp dat u ongerust ben, maar uw dochtertje heeft een buikgriep.
    Oké dacht ik nog….ik zal het wel verkeerd hebben. De hele dag in de buurt gebleven en de nacht bij mij in bed.

    Die nacht was een hel, ze lag te kermen van de pijn.
    Zondagochtend ik meteen 2eer het ziekenhuis gebeld, mocht weer langskomen bij de huisartsenpost. Nu werd mijn dochtertje door een andere huisarts gezien. Zijn antwoord was; mijn collega heeft het juiste geconcludeerd. Uw dochter heeft een buikgriep. Met een staart tussen mijn benen verliet ik het ziekenhuis. Liet mijn moeder gevoel mij zo in de steek. Ik wist zeker dat hier iets niet klopte. Zag mijn kindje alleen maar nog meer een doodziek vogeltje worden. Met zwarte kringen rond haar ogen.

    De volgende morgen kon ik gelukkig om 10.00 terecht bij onze eigen huisarts. Ik moest direct naar het ziekenhuis, kinderarts werd op de hoogte gebracht dat wij eraan kwamen.

    Het hele circus ging beginnen….
    Bloedafname…verhoogdewaardes….voor de zekerheid moesten wij een echo laten maken.
    De echoscopisch, moest van huis komen….je geloofd het niet. Nog geen 3 seconden heeft dit geduurd. Zijn antwoord was. Niets te zien!
    Mijn dochtertje turnde opdat moment op hoog niveau, dus heel lenig…..om uit te sluiten dat ze geen blindedarmontsteking had…moest zij allemaal oefeningen doen. Voor haar een eitje, dus de chirurgen bevestigde, geen blindedarmontsteking. De kinderarts zei; ik laat jullie een nachtje in het ziekenhuis slapen, en ze krijgt infus. Oké.
    De volgende morgen, kwam de kinderarts zij zei; ik vertrouw de echo niet. Zodra er plek is….laat ik nog een keer een echo maken.
    Je dochter gaat achteruit.

    Na die echo, ging alles heel snel. Binnen een half uur moest zij de OK op. Haar blindedarm was gesprongen! De voorbereiding wat een kindje krijgt voor een operatie, wilde ze nog wel even snel geven…. gebeurde allemaal tijdens het bezoekuur…..dus voor een meisje van 9 jaar, gaat alles even te snel.

    Na de operatie kwam de chirurg, de mededeling was…..operatie geslaagd. Maar voor 98% was haar buikje schoon van binnen en 2% bleef er viezigheid achter. Maar ze zou voor 5 dagen antibiotica via een infus krijgen. Om de overige 2% te doden. Vanaf dat moment ben ik alles bij gaan houden qua medicatie en tijdstip en bloedwaardes.

    Dus 5 dagen ziekenhuis zat er wel aanvast.
    Maar gelukkig had ik mijn meisje nog, door de aktie van de kinderarts. Geen moment week ik van haar zijde. Als een leeuwin was ik.

    Na 5 dagen liep het nog niet zoals het moest, dus dat werden dat er meer…in overleg met een chirurg J. zou ze na het weekend naar huis mogen. Hij was die vrijdag en zaterdag vrij en zondag wilse hij een goed beeld krijgenen en beoordeling over mijn dochter haar gezondheid. Dus maandag naar huis wat fijn!

    Ik merkte dat haar gezondheid weer minder werd. Tussendoor werd er natuurlijk steeds bloedgerpikt, omdat ik alles op schreef….zag ik dat het eigenlijk slechter ging nadat wij chirurg J. gesproken hadden.

    Zijn collega nam de dienst over, kwam op zaal en zei; u mag met uw dochtertje naar huis. Ik was verbaasd. Dat was niet de afspraak.
    Mevrouw werd er gezegd het is hier geen hotel. Ze kan thuis op de bank ook slapen.
    Ik zag mijn dochtertje echt gewoon met het uur weer verzwakken…maar dat was geen rede! Naar huis!

    Heel vriendelijk heb ik deze man gezegd. Mocht ik maandag hier weer binnen komen. Ruk ik alle haren uit je kop, onthoudt dat heel goed!

    Wij zijn uit het ziekenhuis vertrokken op vrijdagmiddag. De zuster zei; mocht je het niet vertrouwen…krijgt ze koorts kom je meteen naar de spoedpost. Op zondag werd mijn dochtertje met spoed weer opgenomen.
    Gelukkig voor ons dat de vertrouwde Chirurg J. dienst had.

    Meteen werd er weer bloedafgenomen…en ja hoor verhoogde bloedwaardes.
    Door voor een echo….ik heb mijn dochtertje echt door de gangen heen moeten trekken..zo bang was zij….ik hoor haar nu nog zeggen. Nee mama ik wil dit niet!
    Wij hoorde chirurg J. door de telefoon zeggen; wie heeft dit meisje naar huis gestuurd. Ik zou de beoordeling doen.
    De uitslag van de echo: 5 abcessen zo groot als tennisballen in haar buik. Binnen 1 uur weer het OK op….De operatie heeft anderhalf uur geduurd.
    Met een drain in haar buikje werd zij wakker. Verschrikkelijk! Maar gelukkig was is zij er nog. Het had ook nu weer anders kunnen lopen.

    De desbetreffende chirurg die ons naar huis stuurde heb ik één keer in de gang zien lopen.
    Heel wijs heb ik hem genegeerd, en aan de zusters medegedeeld dat ik hem niet op zaal wilde zien….want……

    Na 1 maand ziekenhuis, met een tussen pose van 2 dagen mochten wij eindelijk naar huis. Heerlijk.

    Het is nu 7 jaar geleden, inmiddels een grote meid van 16 jaar nog steeds is zij bang voor het ziekenhuis…nog steeds kan zij niet naar over hasr blindedarm litteken wrijven, bang dat het openspringt.

    Door het hele verhaal weer op te rakelen, vergeet ik de discussies met zusters…het niet mogen inzien van het dossier. ( gelukkig hield ik alles zelf bij)
    Het zonder verdoving terug plaatsen van de drain die er uit was gegaan.
    Kan nog zoveel falen van het ziekenhuis opschrijven.
    Zijn echt grote en grove fouten gemaakt!
    Mijn ouders woonde vlak bij het ziekenhuis, in het begin reed ik om….wilde er niet langs rijden. Wij hadden in tijden van opnamen kamer aan de weg….Heeft heel lang geduurd eer dat ik daar op een normale manier langs kon rijden.

    Mijn dank is groot naar de kinderarts en chirurg J. Maar de rest…..ongelooflijk.
    Sindsdien volg ik echt altijd mijn hart!

  6. Esther schreef:

    Ik ben zelf werkzaam op de spoed eisende hulp en het is best gebruikelijk als ontstekings waarden (minimaal) verhoogd zijn iemand een dag later terug te laten komen. Ik begrijp dat dit voor patiënten soms als niet serieus genomen voelt maar er is niet altijd 24/7 opties tot het maken van een echo.

  7. Lisanne schreef:

    Ik heb hetzelfde mee gemaakt. Was naar de huisartsenpost geweest. Ze zeiden dat het waarschijnlijk een buikgriepje was. Ik gaf aan dat het echt heel veel pijn deed. Maar ik moest naar huis met dure pillen tegen de misselijkheid. Ze hebben mijn bloed niet gecheckt. Met dubbele dosis slaappillen geprobeerd te slapen(Misschien niet slim maar hele dag en avond buikpijn is niet te houden), werd na een half uur weer wakker van de pijn en misselijkheid. De volgende dag schreeuwde ik alles bij elkaar. In het ziekenhuis bleek dat de blinde darm geknapt was. Ik moest 6 weken bij komen. Had nog best veel buikpijn 3 weken lang

  8. Marit Blokzijl schreef:

    Ik werd ik naar huis gestuurd, met een buikgriepje en werd aangeraden vla ofzo te eten en bij eventueel verhoging terug komen. De volgende dag ben ik in het ziekenhuis gedropt met 40,5c koorts…
    Bleek het een acute blindedarm ontsteking te zijn!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.