Ik kan zelf heel goed tegen bloed, prikken, et cetera. Bart ook, en tegen Nomi en Lenn doen we er altijd heel normaal over. Zijn ze gevallen en hebben ze bloed? Dan vertellen we dat dat vanzelf weer over gaat, en dat het niet erg is. Natuurlijk krijgen ze een knuffel en een kus als ze pijn hebben, maar we wilden niet teveel aandacht besteden aan het bloed. Nomi was er nooit bang voor, totdat we met Lenn op het consultatiebureau waren.

De 14 maanden controle

Jullie weten misschien wel dat ik niet zo heel erg fan ben van het consultatiebureau. Ik krijg wel eens de vraag waarom ik niet alleen voor de prikjes ga en de rest achterwege laat. Maar ik vind het toch wel fijn dat Lenns heupjes en ogen even nagekeken worden, en dat er naar zijn hartruisje wordt geluisterd.

Daarom gingen we dus weer ‘gewoon’ op controle. Ik was een klein beetje zenuwachtig, omdat Lenn voor mijn gevoel niet zo gegroeid was. Nomi steekt nog steeds een heel eind boven hem uit, en maatje 80 past nog prima. Verder zit hij helemaal onder de blauwe plekken, en ik hoopte dat de arts zou zien dat het door het lopen en klimmen komt (en dat er geen telefoontje gepleegd zou worden met jeugdzorg).

Heel tevreden over de ontwikkeling

Lenn bleek toch wel gegroeid te zijn, zijn lengte en gewicht waren hartstikke goed. Ik besloot ook Nomi even te meten, en zij bleek alweer 3 centimeter te zijn gegroeid. Vandaar dat Lenn niet leek te groeien. Verder was de arts heel tevreden over Lenns ontwikkeling. Lenn is vrij gemiddeld met alles, en daar houden ze op het consultatiebureau wel van.

Prikjes

Nomi wist al dat Lenn prikjes zou krijgen. Ze vond het niet zo erg, maar ze zei dat ze Lenn wel een dikke knuffel zou geven als hij zou moeten huilen. Thuis speelt ze vaak doktertje en haar poppen en knuffels krijgen ook vaak prikken. Waarschijnlijk vond ze het daardoor heel interessant toen de arts over de prikken begon. Ze kwam naast me staan en ze wilde het graag zien.

Ik vond het prima, want de vorige keer ging dat ook goed. Lenn kreeg de prikken nu in zijn armen (dat is iets nieuws, denk ik). De eerste prik ging prima. Lenn huilde even, maar voordat hij de tweede prik kreeg, was hij alweer stil. Die tweede prik ging niet zo lekker. Meteen begon hij te bloeden, Nomi gilde ‘Komt bloed uit! Komt bloed uit!’, Lenn begon heel hard te huilen en volgens mij schrok de arts er ook van.

Ze veegde het weg met een watje en deed er een pleister op. We gingen het kamertje uit om Lenn weer aan te kleden, en de hele pleister was al rood. Nomi bleef maar zeggen dat Lenn bloedde, en ik probeerde haar duidelijk te maken dat het wel weer over zou gaan.

‘Ik vind bloed eng’

Thuis keek ik even of hij nog erg bloedde, en dat was zo. Er zat bloed in zijn romper en shirtje, en ik wilde een andere pleister op zijn arm doen. Nomi wilde natuurlijk alles weer zien, en ze zei ‘Nee niet pleister af doen! Lenn heeft bloed!’. Toen ik zei dat ik er een nieuwe pleister op zou doen, was het goed (altijd fijn, goedkeuring van je peuter 😉 ).

Ze zag de pleister en haar reactie was ‘Ieh, nee, ieh!’. Ik vroeg wat er was en ja hoor, ‘Ik vind bloed eng’. Nice. Ik legde uit dat het niet eng is, dat iedereen bloed heeft en dat het eruit komt als je huid kapot is. Ik vertelde dat het nu geen pijn meer deed bij Lenn, en dat Lenn nu weer vrolijk was.

De rest van de ochtend was Nomi toch nog een beetje overstuur. Het zat haar duidelijk nog dwars. We hebben er nog even over gepraat, en ze vertelde dat ze ervan geschrokken was. Ze zei dat ze een klein beetje moest huilen toen Lenn ging huilen (wat deze loedermoeder helemaal niet door heeft gehad) en dat ze het niet leuk vond bij de dokter.

En nu?

Uiteindelijk ging het weer wat beter, maar ik ben benieuwd hoe het de volgende keer gaat als ze bloed ziet. Ik mag hopen dat ze er niet echt bang voor is geworden.. En als dat wel zo is, hoop ik dat dat nog weer overgaat.

Zijn jullie kinderen bang voor bloed?