De storm Ciara maakte behoorlijk veel indruk op Lenn. Dat begon toen we voor de storm even snel de tuin gingen opruimen. Het waaide al, en Lenn wilde graag snel weer naar binnen, omdat hij bang was dat hij weg zou waaien. Hand in hand waren we aan het opruimen en toen vond hij het niet meer zo eng. ’s Middags bleven we lekker binnen, en toen we de volgende dag weer naar buiten gingen om de kinderen naar school te brengen, was hij opeens heel erg bang voor de wind.
‘Ik waai weg!’
Bij de eerste windvlaag gilde hij opeens ‘Ik waai weg!’. Vervolgens was hij helemaal overstuur en hij wilde terug naar binnen. Dat kon natuurlijk niet, dus ik zette hem in de kinderwagen en toen vond hij het wel prima.
’s Middags leek hij de wind even weer vergeten te zijn, totdat we Nomi van school gingen halen. Opeens kwam er een flinke windvlaag en Lenn was weer volledig in paniek. Hij klampte zich aan me vast en hij was weer bang dat hij weg zou waaien. En niet een beetje bang, nee, hij was compleet in paniek. Ik tilde hem op en vervolgens wilde hij niet meer op de grond gezet worden. Dus met een peuter op mijn arm probeerde ik de kinderwagen vooruit te duwen en op tijd op het schoolplein te komen. Dat was wel even een uitdaging, maar ach, het lukte.
‘Ik wil niet naar buiten!’
Daarna werd het alleen maar erger. Als het maar een beetje waaide, wilde Lenn geen stap buiten de deur zetten. Zelfs van de voordeur naar de auto lopen (wat hooguit 2 meter is) was te ver voor hem. Dat had als gevolg dat hij eigenlijk alleen maar binnen wilde blijven, en als we toch naar buiten gingen, wilde hij getild worden. Gelukkig voelde hij zich ook in de kinderwagen wel veilig, maar zelf lopen wilde hij absoluut niet.
Het was zelfs zo erg, dat hij niet eens naar de binnenspeeltuin wilde. Of nou ja, hij wilde wel spelen, maar hij wilde niet buiten komen. Toen ik vertelde dat we wel even van de parkeerplaats naar de binnenspeeltuin moesten lopen, zei hij dat hij dan niet naar de binnenspeeltuin wilde. Daar schrok ik wel van, want hij vindt het daar altijd ontzettend leuk! Ik besloot toch gewoon te gaan buiten was het weer drama. Doordat ik Elena tilde, moest Lenn zelf lopen, en dat vond het op zijn zachts gezegd niet leuk.
Even er doorheen
Als ik Lenn vroeg waar hij nou zo bang voor was, zei hij ‘voor de wind’. En als ik vroeg waarom, vertelde hij dat hij bang was dat hij weg zou waaien. Ik vertelde hem een keer of 1000 dat dat niet zou gebeuren, maar hij leek me niet te geloven.
Ik vond het wel een beetje problematisch worden en ik vond dat het zo niet langer kon. Toen het niet zo hard waaide, stelde ik voor om even naar een speeltuintje te gaan. Lenn vroeg meteen of dat binnen of buiten was en toen ik vertelde dat de speeltuin buiten is, zei hij dat hij daar niet naartoe wilde. ‘Want ik ga niet naar buiten.’ We gingen toch, en dat ging nog slechter dan ik had verwacht. Ik dacht, als hij de speeltuin ziet, gaat hij wel spelen. Maar nee hoor.
Lenn wilde de hele tijd getild worden en zelfs dan was hij echt heel bang. Ik legde hem uit dat de wind niet eng is, dat hij niet weg kon waaien, dat de wind zo zachtjes waaide dat zelfs de blaadjes op de grond bleven liggen… Maar niks werkte. Lenn zat helemaal aan me vastgeklampt en was ontzettend bang. Zeker een kwartier lang zat ik met een bange peuter op schoot, terwijl Nomi (die juist een stuk banger is aangelegd dan Lenn) lekker aan het spelen was.
De omslag
Ik had al een paar keer voorgesteld om hand in hand door de speeltuin te lopen, maar telkens wilde hij het niet. Eigenlijk wilde ik hem niet pushen, maar ik besloot toch iets te proberen. Ik zette Lenn op de grond, ik hield zijn hand vast en we liepen door de speeltuin. Eerst zei hij nog dat hij weer getild wilde worden, maar even later vond hij het wel prima. En toen, compleet uit het niets, zei hij ‘ik ga met Nomi spelen’.
‘De wind is mijn vriendje’
Bij de volgende windvlaag vreesde ik dat Lenn weer bang zo worden, maar hij reageerde er helemaal niet op. Opeens was hij niet meer bang en het leek alsof hij nooit bang was geweest. Hij was lekker aan het spelen en hij wilde helemaal niet meer naar huis.
Toen we uiteindelijk toch naar huis gingen omdat Elena moe werd, vertelde Lenn dat de wind nu zijn vriendje was. ‘Eerst ging de wind mij bang maken. Maar nu is de wind mijn vriendje geworden. En de wind aait mijn wang!’. Hij was echt 180 graden gedraaid en ik was stomverbaasd. Maar ook heel blij natuurlijk, want nu kan hij weer lekker buiten spelen zonder bang te zijn!
Gelukkig dat hij zijn angst weer te boven is. Dat heb je goed aangepakt. Ik kan me zijn redenering best voorstellen. Het zal je maar gebeuren, dat je wegwaait door de wind!
Aaah fijn dat hij niet bang meer. Heel fijn om te horen.
Ik kan me best voorstellen dat zo’n storm heel beangstigend is voor een jong kind. Gelukkig is hij er inmiddels weer wat overheen gegroeid en hoop ik dat hij bij een volgende storm er niet zoveel last van zal krijgen.