Lenn was een huilbaby. Althans, dat vond het consultatiebureau. Ik weet nog dat de verpleegkundige zei dat sommige baby’s ‘gewoon’ veel huilen. Uiteindelijk bleek het allemaal door koemelkallergie te komen, maar het duurde vreselijk lang voordat we dat wisten. Elena is gelukkig helemaal geen moeilijke baby, maar soms merk ik nog wel eens dat het huilen van Lenn zijn sporen wel heeft achtergelaten.

‘Stil maar Lenn!’

Elena is inmiddels ruim een jaar oud, dus je zou denken dat ik haar naam inmiddels wel weet. Wat over het algemeen ook wel zo is, behalve als ze huilt. Je wil niet weten hoe vaak ik mezelf ‘stil maar Lenn!’ hoor zeggen als ik haar hoor huilen. Dat heb ik zo vaak gezegd, dat het er nog steeds inzit…

Bang dat ze niet stopt met huilen

Vooral toen Elena nog wat kleiner was, was ik wel eens bang dat ze niet meer zou stoppen met huilen. Bij Lenn was het vaak zou dat als hij eenmaal aan het huilen (lees: krijsen) was, dat hij dan uren door kon gaan. En níks hielp. Ik werd er ontzettend gefrustreerd van en ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Later bleek dat het arme kind gewoon heel veel buikpijn had door de koemelkallergie, en dan helpt natuurlijk ook niks.

Gelukkig huilt Elena op een hele andere manier. Vergeleken met Lenn is het eigenlijk meer jengelen dan huilen. Dat doet ze bijvoorbeeld als ze uit bed wil of als ze moe is. En de laatste tijd ook als ze vermaakt wil worden, maar dat is weer een ander huiltje.

Paniek

Maar als ze dan toch een keer echt aan het huilen is, voel ik toch een soort van paniek opkomen. Dan weet ik opeens weer hoe ik me voelde toen ik Lenn niet stil kon krijgen. Vervolgens bedenk ik me dat het Elena is die aan het huilen is, en dat het waarschijnlijk wel weer goed komt. Maar het blijft dan toch een beetje knagen, en ik ben haar wat minder relaxt aan het troosten dan toen Nomi een baby was, en toen zij aan het huilen was. Want nu weet ik natuurlijk dat het ook heel anders kan gaan dan ‘even huilen’.

Genieten

Dat klinkt misschien een beetje dramatisch, maar het heeft ook positieve kanten. Doordat ik weet hoe zwaar een huilbaby kan zijn, ben ik extra blij met hoe makkelijk Elena eigenlijk is. Oké, ze heeft ook wel haar uitdagingen. Ze wil bijvoorbeeld nergens anders slapen dan in haar bed, waardoor ze niet te genieten is als ze moe word en in de kinderwagen of in de draagzak zit. Daardoor moeten we alles om haar slaapjes heen plannen. Maar ach, het zal niet lang meer duren totdat ze maar één slaapje per dag doet, en dan wordt het allemaal wat makkelijker.

Regelmatig denk ik, ‘wat ben je toch een heerlijk makkelijk kind’. Elena is bijna altijd vrolijk en daar geniet ik ontzettend van. Als ze moe is, gaat ze naar bed, en dan gaat ze ook gewoon slapen. Soms speelt ze nog even in bed, maar ze huilt bijna nooit als ik haar naar bed breng. En als ze dat wel doet, weet ik dat er iets anders aan de hand is.

In het afgelopen jaar realiseerde ik me regelmatig hoe leuk een baby eigenlijk is, en hoe anders het ook kan zijn. Tijdens mijn zwangerschap en ook in de eerste weken dat Elena bij ons was, was ik wel eens bang dat het net zo zou gaan als bij Lenn. Maar gelukkig bleek dat niet zo te zijn en bleek dat Elena een hele vrolijke, gezellige baby is. En dan zeg ik regelmatig tegen mezelf dat ik daar even extra van moet genieten, want ik ben ontzettend dankbaar voor hoe makkelijk ze is!