Ik zal er heel eerlijk over zijn; in eerste instantie had ik mijn bedenkingen bij het kamperen. Met z’n allen in een caravan, naar een toiletgebouw moeten gaan als je naar de wc moet of als je moet douchen, ’s avonds in je voortent zitten verkleumen omdat de kinderen in de caravan liggen te slapen… Nou, dat klonk voor mij niet als de ideale vakantie. Toch liet ik me overhalen, vooral omdat het me erg leuk leek voor de kinderen. En dat bleek helemaal waar te zijn! Nomi en Lenn vonden het heel erg leuk, maar al snel liep ik tegen het ‘loslaten’ dilemma aan. Want waar laat je ze zelf naartoe gaan en waar mogen ze niet komen? Zullen ze niet verdwalen? Vandaag vertel ik je hoe dat ging.

Eerst even ontdekken

Vanaf de eerste dag spraken we met Nomi af dat ze wel zelf ergens naartoe mocht lopen, zolang ze maar zeker wist dat ze onze caravan weer terug zou vinden. Ze is vrij voorzichtig en ze zal echt niet verdwalen, dacht ik. Totdat ze zei ‘Maar als ik verdwaal, vraag ik gewoon aan iemand of ze me naar het springkussen kunnen brengen en dan weet ik de weg weer terug’. Het springkussen was tegenover ons veldje, dus dat had ze wel slim bedacht, maar dat was niet helemaal wat ik in gedachten had. Daar hebben we het dus nog maar even over gehad en dan moet je er maar op vertrouwen dat het goed komt, want je kunt ook niet altijd overal mee naartoe gaan met je kind van 5.

De eerste dag liet ik Lenn nog niet zelf ergens naartoe gaan, ik ging overal mee naartoe. Maar al snel zei hij dat hij zelf wel kon gaan plassen en zelf naar de speeltuin wilde. Eerst ging ik telkens even kijken of het goed ging, maar als ik hem dan lekker zag spelen, kreeg ik er wel vertrouwen in dat het goed komt.

Onze regel; zeggen waar je bent

Toen mijn ouders nog een camping hadden, heb ik regelmatig meegemaakt dat ouders hun kind kwijt waren en dat het kind bij een vriendje in de caravan bleek te zitten. En als je niet weet welke caravan dat is, is het een behoorlijke uitdaging om je kind terug te vinden. Daarom spraken we af dat de kinderen altijd moesten vertellen waar ze waren. Ze mogen van alles, zolang ze het maar vertellen. En dat ging prima.

Lekker scharrelen

Nomi en Lenn maakten al vrij snel vriendjes en vriendinnetjes en ze waren bijna de hele dag samen aan het spelen. Ze hadden een hut gemaakt, ze speelden bij elkaar bij de caravan, ze gingen samen naar de speeltuin… Ze hadden het hartstikke leuk en we wisten eigenlijk altijd wel waar ze (ongeveer) waren.

‘Waarom sta jij hier?’

Lenn is net 4, maar kan nog prima door voor een peuter. Daardoor dachten mensen wel eens dat hij verdwaald was. Toen hij bij het toiletgebouw op mij stond te wachten, kwam iemand naar hem toe om te vragen waarom hij daar stond. ‘Ik wacht op mama’, hoorde ik hem zeggen toen ik eraan kwam. Deze mevrouw dacht dat hij verdwaald was, en volgens Lenn was dat niet de eerste keer dat iemand zoiets vroeg. ‘Mensen vragen altijd of ik papa en mama kwijt bent’, zei hij. Tja, dat krijg je dan natuurlijk wel snel…

Kind kwijt

Zo nu en dan ging het een beetje mis en wisten we even niet waar Nomi of Lenn was. De eerste keer was het Nomi die ik kwijt was. Ze ging even plassen, maar ze kwam maar niet meer terug. Ik keek bij de kindertoiletten, maar daar was ze niet. Daarna keek ik in de speeltuin, bij het springkussen, op de veldjes, bij de binnenspeeltuin… En toen ik weer terug liep naar de caravan, zag ik haar lopen. Toen ik vroeg waar ze was, zei ze dat ze op de wc vriendinnen tegen was gekomen en dat ze even aan het kletsen was. Blijkbaar ging ze niet meer naar de kinderwc’s, want dat zou voor kleine kinderen zijn en zij was al groot…

Verder waren er nog wat momentjes waarop we even niet wisten waar ze waren, maar we vonden ze altijd wel weer snel terug. Soms waren ze even met een vriendinnetje meegelopen, soms waren ze op een ander veldje aan het spelen, één keer vond ik ze in de binnenspeeltuin ‘want gisteren mocht dat toch ook?’.

Vrijheid voor de kinderen

De kinderen genoten ontzettend van die vrijheid en weet je? Ik ook! Ik vind het hartstikke leuk om even met ze naar een speeltuin te lopen, maar ik heb geen zin om dat urenlang te doen. Dus soms gingen we samen ergens naartoe, waar ze niet alleen naartoe konden. En meestal liepen ze gewoon zelf lekker over de camping. Nomi komt regelmatig even terug om iets te vragen of te vertellen, en dat vind ik altijd wel fijn. Lenn doet dat niet, als je hem zijn gang laat gaan, is hij urenlang weg. Maar meestal wist Nomi me wel te vertellen waar Lenn was en wat hij aan het doen was en zo niet, dan ging ik gewoon eventjes kijken.

Op deze manier hadden we een eerlijk relaxte vakantie. Nomi en Lenn gingen lekker hun gang, Elena was vooral bij de caravan of ze kroop naar het speeltuintje op het veldje, en dit beviel iedereen hartstikke goed. Zo’n kampeervakantie is wat ons betreft dus zeker voor herhaling vatbaar!