Eerst had ik helemaal niet door wat hij bedoelde. Een spook? Hij is de laatste tijd zelf nogal druk met spoken, alles wat hij tegenkomt gooit hij over zichzelf heen en dan roept hij ‘Ik ben een spook!’. Maar even later vroeg hij het nog een keer, en toen wees hij naar een mevrouw die een nikab droeg. En ik schaamde me dood!

‘Is dat een spook?’

Gelukkig waren we in de dierentuin in Duitsland en ik denk niet dat ze het verstaan (of überhaupt gehoord) heeft. Op dat moment zei ik alleen ‘Nee Lenn’, want het voelde een beetje vreemd om het uit te gaan leggen terwijl ze vlakbij me stond.

Even later vroeg Lenn er weer naar. Ik legde hem uit dat dat een mevrouw is, en dat dat haar kleren zijn. ‘Spokenkleren?’ ‘Nee, dat zijn gewoon haar kleren.’ ‘Oh.’ Toen was het prima. Even later kwamen we haar weer tegen en vond Lenn het al niet zo bijzonder meer. Deze mevrouw bleek een kindje te hebben van Lenns leeftijd en daar had Lenn meer aandacht voor dan voor de vrouw en haar nikab. ‘Hai meisje!’, riep Lenn enthousiast. Het meisje reageerde niet, want tja, ze is Duits en verstond hem niet.

En Nomi

Nomi was een stuk tactvoller en vroeg later waarom die mevrouw dat aanhad. ‘Dat zijn haar kleren’, zei ik. ‘Ja maar waarom heeft ze dat dan over haar hoofd?’ Dat vond ik best moeilijk om uit te leggen en om eerlijk te zijn heb ik ook niet genoeg verstand van geloven om dat goed uit te kunnen leggen aan een meisje van 4. Ik vertelde haar dat die mevrouw zich daar fijn in voelde.

‘Ik vind het niet mooi’, zei Nomi. ‘Dat hoef je ook niet mooi te vinden. Er zijn ook mensen die jouw kleren niet mooi vinden.’ ‘Oh. Maar het is helemaal zwart en ik vind zwart niet mooi’. ‘En als het roze zou zijn dan?’ ‘Dan wel.’ Heerlijk, die kinderlogica.

Kinderen versus volwassenen

Hierdoor merkte ik wel weer dat discriminatie, en ook angst, toch echt aangeleerd is. Want zelfs toen Lenn dacht dat ze een spook was (echt, het schaamrood stond me op mijn kaken), was hij niet bang. Toen ik het uitgelegd had, vonden ze het ook meteen niet meer bijzonder. Misschien moeten volwassenen soms ook iets meer zo zijn als kinderen 😉