Over kraamtranen, beschuit met muisjes en babyweegschalen

Voordat Nomi werd geboren, wist ik nog niet zo goed wat ik moest verwachten van mijn kraamtijd. Ik hoorde van veel mensen dat ik er echt van moest genieten en ik had er wel vertrouwen in dat dat zou lukken. Verder ging ik er vanuit dat ik weinig zou slapen, veel bezoek zou krijgen en continu met Nomi zou knuffelen. Weegschalen, kapotte verwarmingen en een zoektocht naar de kat waren dingen waar ik van tevoren geen seconde aan had gedacht.

Nomi’s geboorte

Maandag 10 november 2014 om 10.54 uur werd Nomi geboren. De keizersnee stond om half 11 gepland en we hadden tegen onze familie gezegd dat het om 13.00 gepland stond, zodat we niet meteen hoefden te bellen. Rond 2 uur ’s middags belde Bart onze ouders en een half uurtje later waren ze er. Het was ontzettend gaaf om Nomi te laten zien aan onze familie.

De eerste dag

De eerste dag kon ik nog weinig doen, maar dat wist ik van tevoren en ik besloot het maar te accepteren. Toch had ik liever zelf Nomi verschoond en aangekleed, maar gelukkig deed Bart dat allemaal.

Zelf voor Nomi zorgen

De volgende ochtend werd Nomi weer op de weegschaal gelegd. 3390 gram, terwijl ze bij haar geboorte 3605 gram woog. 215 gram afgevallen, oftewel bijna 6%. Ik vroeg of het niet wat veel was, maar volgens de verpleegkundige was het normaal. De rest van de dag ging alles prima. Ik douchte, ik ging regelmatig uit bed en ik vond het heerlijk om zelf voor Nomi te kunnen zorgen. Tuurlijk voelde ik mijn wond en het voelde niet echt prettig, maar het was goed te doen. En het feit dat ik nu zelf voor Nomi kon zorgen, maakte alles goed. Nomi deed het trouwens ook super. Ze dronk meestal 40 minuten bij mij en ze hield zich heel goed op temperatuur. We gingen er vanuit dat we de dag daarna naar huis zouden mogen.

Teveel afgevallen

Woensdagochtend werd Nomi weer gewogen. 3280 gram. 325 gram afgevallen, dus 9%. Te veel, en we mochten niet naar huis. Dat kwam best hard aan en ik baalde behoorlijk. Een van de verpleegkundige vond dat ze een beetje kunstvoeding moest drinken na de borstvoeding en dat heeft ze een keer gekregen. Het was geen succes en de hele dag kwijlde ze die melk uit. Die dag zijn er twee lactatiekundigen bij ons geweest om te kijken hoe het met de borstvoeding ging. Beide noemden ze Nomi een natuurtalentje en ze snapten niet waarom we niet naar huis mochten, en ze vonden het maar raar dat ze kunstvoeding had gekregen. Nomi was alert, hapte goed aan, dronk vaak genoeg, plaste goed, maar omdat ze iets teveel was afgevallen, moesten we blijven.

Kolven

In overleg met de lactatiekundigen en een hele lieve verpleegster, besloot ik na de voeding te gaan kolven en Nomi voor en na de voeding te wegen. Ze bleek ongeveer 45cc te drinken, wat meer dan genoeg is voor een kindje van 2 dagen oud. De verpleegster vertelde ons dat kinderartsen soms teveel kijken naar getalletjes en erg voorzichtig zijn. Ook schijnen keizersnee kindjes vaak veel af te vallen, omdat ze vocht binnen hebben gekregen via het infuus van hun moeder.

Van deze leuke verpleegster kregen we voor het eerst een beschuitje met muisjes. Ze vond het belachelijk dat we dat nog niet gehad hadden, en ik werd door haar de hele dag in de watten gelegd. Ze wilde zelfs mijn voeten masseren haha.

Weer op de weegschaal

De volgende dag moest ze weer op de weegschaal. Ik vond het heel spannend, want ik zag het niet zitten om nog een dag te blijven. Zelf voelde ik me zo goed als hersteld en ik wilde naar huis. Nomi was gelukkig 50 gram aangekomen en de kinderarts was het ermee eens dat ze naar huis kon. In het ziekenhuis voedde ik haar nog even en daarna reden we naar huis.

De kraamverzorgster

Mijn moeder was al bij ons thuis en even later kwam de kraamverzorgster. Een vrouw die veel verstand had van baby’s, maar verder was ze een beetje een stoffig type (dit leest ze vast niet, toch?). Ze heeft me wel ontzettend goed geholpen met alles en ze gaf heel veel informatie. De eerste dag thuis was heerlijk! We kregen veel kraambezoek en ’s avonds was ik best moe, maar ik vond het heel leuk en gezellig. ’s Avonds zaten we met zijn drieën op de bank en voor mijn gevoel kon mijn kraamtijd toen echt beginnen.

Die weegschaal…

Vrijdagochtend moest Nomi weer gewogen worden. 3360 gram. Weer 25 gram aangekomen, dus het ging de goede kant op. Met mij ging ook alles goed trouwens, alleen deed ik teveel volgens haar. In het kraamdossier schreef de kraamverzorgster ‘Malou is de hele dag beneden, let op je rust!’. Ik kan dat niet, overdag slapen. Maar ik functioneerde prima met 5 uurtjes slaap.

Toen ik zaterdag zelfs nog nauwelijks wakker was, stond de kraamverzorgster al weer klaar met de weegschaal. Nomi was iets afgevallen en ‘dat is toch echt niet de bedoeling’ volgens de kraamverzorgster. Nee, logisch, maar het scheelde 20 gram en Nomi deed het verder ontzettend goed. Ik probeerde me er niet druk om te maken, maar dat deed de kraamverzorgster wel voor mij.

Toen ging niks zoals het moest

Ik verklaarde mezelf genezen en de kraamverzorgster (en meer mensen trouwens) verklaarden mij voor gek. Ik had geen pijn meer en ik kon alles doen. Dat deed ik dus ook, met als gevolg dat mijn hartslag van 60 naar 80 ging, en mijn temperatuur was iets aan de hoge kant. Ondertussen ging niks zoals het moest gaan. De verwarming ging kapot (en dat wil je niet, in november terwijl je een kindje van nog geen week oud in huis hebt).

Bart was aan het bellen met de woningstichting, en die zeiden niet veel meer dan dat ze zouden proberen om vandaag iemand langs te sturen. Bart was niet blij (en dat is een behoorlijke understatement) en belde zelf iemand. Die begreep gelukkig dat we niet zonder verwarming konden en kwam meteen langs. Toen hij weg was, waren we Guusje kwijt. Ik was bang dat ze naar buiten zou zijn gegaan en we hebben een hele tijd lopen zoeken. Ze was nergens te vinden en toen zei de kraamverzorgster nog voor de grap dat ze niet hoopte dat ze in de wasmachine zat, die ze net daarvoor had aangezet. Niet grappig. Een paar uur later kwam Guusje opeens naar beneden lopen, helemaal vies en met allemaal stof in haar snorharen. Blijkbaar was ze naar zolder gevlucht en was ze in de kruipruimte gaan zitten. Zaterdag was dus niet onze dag.

Weer afgevallen

Zondag was Nomi weer 20 gram afgevallen. Die dag kwam de verloskundige langs en zij vond ook dat Nomi er verder heel goed uitzag, en ze vond het niet problematisch. We konden 2 dagen extra kraamzorg krijgen, maar dat zou alleen gaan om het wegen. Bart en ik wilden het nu graag zelf doen, en we besloten zelf een weegschaal te bestellen.

’s Avonds vroeg Bart hoe het eigenlijk zat met die kraamtranen. Ik had er zelf ook nog niet aan gedacht en ik bedacht me nu dat ik die helemaal niet had gehad. Aan het einde van de zwangerschap vertelden meerdere mensen dat ik dat echt wel zou krijgen en ik hoorde verhalen van vrouwen die urenlang hadden gehuild. Volgens mij ben ik echt de enige, maar ik ken het dus echt niet, die kraamtranen. Misschien was ik teveel bezig met weegschalen en voeden enzo. Niet dat ik het gemist heb hoor, ik vind het prima zo.

Dáág kraamverzorgster!

Maandag woog Nomi nog hetzelfde als de dag ervoor. De kraamverzorgster zei dat ik het beste de verloskundige kon bellen om te vragen wat we moesten doen, dus dat deed ik. Zij had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen en ze adviseerde om Nomi gewoon vaak te blijven voeden en iedere dag even te wegen. ’s Middags nam onze kraamverzorgster afscheid en mochten we het echt zelf gaan doen. Heerlijk!

Ik heb Nomi nog een hele tijd regelmatig gewogen, en nog steeds leg ik haar best vaak even op de weegschaal. Na de eerste week begon ze goed te groeien en ik had er alle vertrouwen in dat ze gewoon een gezond kindje was. Ze weegt nog steeds minder dan gemiddeld, maar blijkbaar heeft ze Barts genen wat dat betreft. Ze volgt keurig haar eigen lijntje, dus alle drama van de eerste week was voor niks geweest.

Op zich heb ik dus een geen vervelende kraamweek gehad, maar die weegschaal overschaduwde de roze wolk wel een beetje. Mocht je in een soortgelijke situatie zitten, probeer die getalletjes dan van je af te zetten en zorg ervoor dat je geniet van je kraamtijd. Dat ga ik bij een (hopelijk) volgende baby ook zeker doen.

5 gedachten over “Over kraamtranen, beschuit met muisjes en babyweegschalen

  1. Nicole orriëns schreef:

    Er is ook best een grote druk op de kraamtijd dat je moet genieten. Dat kan best stressvol voelen vond ik destijds. Want het leven is nu eenmaal niet altijd leuk, ook de kraamtijd niet. En dan voel je je bijna bezwaard dat je niet steeds zit te genieten…

    Huisvlijt

  2. lin schreef:

    Mooi geschreven, en je wilt niks liever dan volop genieten van je kraamtijd, ik verheugde me dan ook heel erg op de tweede om zo de kraamtijd geweldig te gaan maken omdat ook hier de eerste erg zwaar was, ik moet zeggen dat is ook die tweede keer niet goed gelukt maar wel ben je dan wat relaxter!

  3. haia schreef:

    Ik heb ook nooit kraamtranen gehad. Bij de jongste veel miserie met het drinken. Ik moest alles zo goed noteren van de vroedvrouw en moest gemiddeld 3 uur tss. (Denk ik)zitten?????? Mijn baby vroeg veel meer. De tweede dag alles gewoon weggegooid en naar mijn baby geluisterd wat hij wauw ging al veel beter. Getalletjes is al niks voor deze mama wat dan voor een baby.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.