Kleine meisjes worden groot. Afgelopen week stond Nomi’s laatste afspraak bij het consultatiebureau gepland. Ze kreeg een ogentest, een prik en ze werd gemeten en gewogen.

Voorbereiden op het prikje en de ogentest

Net als bij de vorige controle heb ik even met Nomi geoefend voor de ogentest. Deze keer waren het rondjes met een opening erin en Nomi moest vertellen aan welke kant de opening zit. Dat was niet het enige waar ze op voorbereid moest worden. Ze zou namelijk ook nog een inenting krijgen.

Een tijdje geleden moest Nomi bloedprikken om te kijken of ze ergens allergisch voor was. Ze wist dus al heel goed wat een prik is. Dat bloedprikken ging toen niet zo top. In de ene arm mislukte het en ook in de andere arm lukte het niet meteen. Nomi had dus een vrij slechte ervaring met prikken.

Ik vertelde haar dat ze een prikje zou krijgen en voordat ik verder iets kon zeggen zei ze ‘Nee dat wil ik niet’. Dat was te verwachten natuurlijk. Ik legde haar uit dat het toch moet en dat alle kindjes dat krijgen voordat ze naar de basisschool gaan (oké, bijna alle, maar dat maakt voor een driejarige natuurlijk even niet uit). Ik zei dat het niet zoveel pijn zou doen als bloedprikken. Ze was natuurlijk niet enthousiast, maar ze had wel door dat ze geen keuze had.

Naar het consultatiebureau

Afgelopen weekend vertelde ze iedereen al dat ze naar het consultatiebureau moest en dat ze een prikje zou krijgen. Dat zou ‘een beetje pijn’ doen en ze zou niet gaan huilen. Ik was erg benieuwd…

Op het consultatiebureau was het nogal chaotisch door een fout in het computersysteem. Nadat we even hadden gewacht en Nomi gemeten en gewogen was, mochten we eerst met de assistente mee. Ze vertelde Nomi dat ze eerst de ogentest mocht doen. ‘Krijg ik een bril op? En dan moet ik op de neppe voetjes gaan staan hè?’ Ze wist het nog precies van de vorige controle.

De ogentest

De assistente wees de rondjes aan en Nomi moest zeggen aan welke kant de opening zit. ‘Bovenkant, onderkant, links, rechts…’ Niet dat ze weet wat links en rechts is, maar dat zegt ze random als de opening aan de zijkant zit. Al snel was ze geslaagd voor de ogentest.

Rondjes tekenen en blokjes in de vormenstoof doen

Daarna mocht Nomi laten zien hoe goed ze een rondje kan tekenen. Het ging erom of het begin en einde weer bij elkaar komen en dat ging prima. Nomi is vrij druk aan het schijven en ze wil vooral haar eigen naam leren schrijven. Rondjes tekenen had ze dus wel vaker gedaan. Daarna pakte de assistente de vormenstoof (ik dacht dat ze die voor Lenn pakte omdat hij een beetje aan het jengelen was om aandacht, maar nee, die was voor Nomi). Nomi moest daar de blokjes indoen. Het leek me een vrij makkelijke oefening voor een bijna vierjarige, en dat vond Nomi ook. Daarna was het tijd voor de inenting.

De DKTP herhaling

Thuis hadden we al afgesproken dat Nomi in mijn vinger mocht knijpen als ze de prik zou krijgen. Ze zat bij mij op schoot en met beide handjes kneep ze in mijn vingers. De prik werd gezet en ze gaf geen kik! Ik was hartstikke trots en Nomi zelf ook.

Naar de arts

We mochten terug naar de wachtkamer en even later mochten we naar de arts. Ze liet me Nomi’s groeicurves zien, die er goed uit zagen. Ze deed wat lichamelijke controles (even naar de ogen kijken, luisteren met een stethoscoop) en ze kletste even met Nomi. En daarna mochten we weer gaan!

Dat was de laatste afspraak voor Nomi op het consultatiebureau. Stiekem best fijn, want ik was niet altijd even positief over ze. Maar als de baby er is zullen we er nog regelmatig komen…