Het is alweer meer dan een half jaar geleden dat we hoorden dat Nomi allergisch is voor kattenharen. Op dat moment hadden we drie katten in huis en de enige oplossing was om een ander huisje voor ze te zoeken. Nomi had namelijk ontzettend veel last van haar allergie, en achteraf was het eigenlijk nog een stuk erger dan dat we op dat moment dachten.

Afscheid nemen van onze katten

Het was natuurlijk niet leuk dat we onze katten weg moesten doen. Gelukkig vonden we vrij snel hele goede huisjes voor onze katten. Guusje ging naar een gezin die buitenaf woont, waar ze lekker veel naar buiten kan. Pablo en Mateo, die echt beste vriendjes waren, konden samen blijven en gingen naar een gezin dat al vaker katjes hadden geadopteerd die weg moesten uit ons oude huisje. Een vrouw die veel ervaring had met katten en bij beide gezinnen had ik meteen een heel goed gevoel.

Het huis haar vrij maken

Toen we hoorden dat Nomi allergisch was voor katten, was het gelukkig mooi weer. We gingen een weekend naar de camping en verder waren we veel buiten, zodat Nomi zo min mogelijk in contact zou komen met de katten. Ik was oneindig vaak aan het stofzuigen en de deur van haar slaapkamer bleef dicht, zodat de katten daar niet konden komen.

Maar pff, wat wat het een gedoe om van alle kattenharen af te komen. Nu, zeven maanden later, kom ik nog steeds wel eens kattenharen tegen. Aan kleding die al maanden achterin mijn kledingkast ligt en laatst bijvoorbeeld in de plafonniere. En daar kwam ik pas achter toen de lamp kapot bleek te zijn, oeps! Gelukkig is Nomi niet zo allergisch dat ze daar last van heeft, ze heeft al zeker een half jaar helemaal geen last meer van eczeem.

Had ze nog meer klachten?

Keer op keer ging ik naar de huisarts voor Nomi’s eczeem, en toen ze drie en een half was kon er eindelijk een allergietest gedaan worden. Omdat ze ook vaak last had van buikpijn, werd ze op van alles en nog wat getest. Uiteindelijk ben ik blij dat het ‘alleen maar’ een kattenallergie was, de huisarts was namelijk bang dat Nomi allergisch was voor gluten. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn.

Haar eczeem verdween als sneeuw voor de zon en inmiddels is er helemaal niks meer van te zien. Eerst leek ze er wat littekens aan over te hebben gehouden, maar dat is inmiddels is dat helemaal verdwenen. Verder heeft ze veel minder vaak buikpijn. Maar ook op andere vlakken zijn er veel dingen veranderd.

Nomi is het afgelopen halfjaar ontzettend gegroeid, zowel in lengte als in gewicht. Afgelopen lente droeg ze nog maat 98, nu heeft ze vaak al maat 116 nodig. Ze is ook lang niet meer zo dun als ze was en ze eet ontzettend goed. Verder is haar haar dikker geworden en haar huid is veel minder wit. En dit moet ik misschien helemaal niet zeggen, maar ik hoor nu opeens heel vaak dat ze zo’n mooi meisje is.

Kwam het door de katten?

We zullen het nooit met zekerheid kunnen zeggen, want ik weet natuurlijk niet hoe ze nu zou zijn als we nog katten in huis zouden hebben. Maar ik vermoed dat Nomi toch meer klachten had dan we op dat moment dachten. Aan de ene kant was het een hele slechte keuze om vorig jaar twee kittens erbij te nemen, maar we hadden toen geen idee dat ze allergisch was. Ze had wel eens eczeem, maar dat komt in de familie veel voor.

Aan de andere kant hadden we nu misschien nog steeds niet geweten dat ze kattenallergie zou hebben als we alleen Guusje in huis zouden hebben. Dan zou ze nu misschien nog steeds een klein beetje eczeem hebben en zouden we de oorzaak niet weten. Achteraf is het dus misschien wel goed dat het op deze manier is gegaan.