Ben ik eigenlijk nog wel een thuisblijfmoeder? Ik ben moeder en ik werk niet buitenshuis, dus wat dat betreft wel. Maar sinds november sta ik ingeschreven  bij de Kamer van Koophandel, waardoor ik ZZP’er ben. Nou ja, ik voel me toch eigenlijk nog steeds wel een thuisblijfmoeder. Maar dan eentje die daarnaast ook blogt! Inmiddels is het drie jaar geleden dat ik stopte met werken als secretaresse en vandaag praat ik jullie even bij.

De keuze maken om mijn baan op te zeggen

Toen ik zwanger was van Nomi, wist ik zeker dat ik wilde blijven werken na haar geboorte. Dus dat deed ik. Het begon al slecht, in mijn eerste werkweek had Nomi het RS virus. Eigenlijk begon ik toen al te twijfelen of dit wel was wat ik wilde. Vooral als ze ziek was, vond ik het helemaal niet fijn om niet bij haar te zijn. En toen ze door kreeg dat ik wegging en dan begon te huilen, werden de twijfels alleen maar sterker.

Na lang twijfelen en veel gesprekken met Bart, besloot ik mijn baan op te zeggen. Bart vond het ook een fijn idee dat ik thuis was bij onze kinderen. Niet dat er iets mis is met het kinderdagverblijf hoor. Maar het gaat me vooral om de momenten waarop de kinderen bijvoorbeeld ziek zijn, dan wil ik heel graag gewoon bij ze kunnen zijn.

Meer tijd om te bloggen

Ik werkte maar 16 uur in de week, maar toen ik gestopt was met werken had ik natuurlijk veel meer tijd voor mijn blog. De bezoekersaantallen gingen omhoog en ik werkte meer samen met bedrijven. En dat was prima te combineren met het zorgen voor een ontzettend makkelijke baby die nog twee slaapjes per dag deed.

En toen was daar lenn

Oké dit klinkt lekker negatief, maar Lenn was toch wel echt een stuk moeilijker dan Nomi. Reflux, koemelkallergie, huilen, huilen en huilen… Toen pas realiseerde ik wat een makkelijke baby Nomi was. Ze was echt een talentje in slapen en huilde eigenlijk alleen als ze honger had. Lenn sliep hooguit 45 minuten achter elkaar en de helft van de tijd had ik geen idee waarom hij huilde. Slapeloze nachten, overdag de hele tijd met hem bezig zijn… Het zorgde dat ik weinig tijd had voor andere dingen, zoals mijn blog.

Toen we er eindelijk achter waren dat het toch wel koemelkallergie was (wat het niet kon zijn, volgens het consultatiebureau), gingen we over op dieetvoeding. Binnen een paar dagen dacht ik, ‘Wie is deze makkelijke baby en waar is mijn huilbaby gebleven?’.

Het moederschap en bloggen combineren

Toen werd het opeens een stuk makkelijker allemaal. Lenn ging overdag wat langer achter elkaar slapen en ook ’s avonds sliepen beide kinderen vrij op tijd. Dus ik had weer wat meer tijd om te bloggen! Inmiddels had ik twee blogs en dus genoeg te doen. Vanaf dat Lenn een jaar was, deden ze tegelijk hun middagslaapje. Dat betekende dat ik ’s middags 2 uurtjes voor mezelf had en daarnaast natuurlijk de avonden.

Nu Nomi en Lenn wat ouder zijn, spelen ze steeds meer samen. Dat zorgt ervoor dat ik overdag soms ook wat tijd heb om te bloggen. Maar… Nomi slaapt ’s middags meestal niet meer. Dat was wel even wennen. Ze wilde continu aandacht en ik kon dus niks meer doen. Inmiddels zit ze vaak bij mij aan tafel te tekenen, en kan ik toch even bloggen. Opgelost!

Toch tijd te kort

Mijn gezin komt natuurlijk altijd op de eerste plaats. Ik vind het belangrijk om leuke dingen met ze te doen, belangrijker dan bloggen. We gaan regelmatig naar de kinderboerderij, de speeltuin, of we zijn gewoon lekker in de tuin. Die uurtjes had ik prima in mijn blog kunnen steken, maar ja… Daardoor heb ik eigenlijk een chronisch tijd tekort. Ik wil altijd meer doen en er is ook altijd iets te doen. Ik kan altijd meer blogs schrijven, vooruit schrijven, bezig zijn met social media, oude artikelen aanpassen zodat ze beter vindbaar zijn, et cetera.

Wat extra uurtjes als Lenn naar de peuterspeelzaal gaat

Deze week is Lenn begonnen op de peuterspeelzaal en dan heb ik twee ochtenden extra om te bloggen. Als ik een paar uurtjes thuis ben zonder kinderen, werk ik een stuk effectiever. Ik krijg dan zeker 2 keer zoveel gedaan als wanneer ze met zijn tweeën aan het spelen zijn. Even geen ‘Mama mag ik wat lekkers?’, ‘Mama Lenn pakt af!’ of ‘Mama, koek?’. Gewoon even knallen, en mijn tijd hopelijk lekker nuttig besteden.

Blij met mijn keuzes

Ik ben ontzettend blij dat ik drie jaar geleden de keuze heb gemaakt om niet meer buitenshuis te werken. Daardoor heb ik mijn blog verder kunnen ontwikkelen en een tweede blog kunnen starten. Binnenkort heb ik nog een paar uurtjes extra, maar waarschijnlijk zal ik voor mijn gevoel dan nog steeds tijd te kort komen. Want tja, je kunt natuurlijk altijd meer doen. Maar over het algemeen ben ik heel tevreden met hoe het gaat. Ik kan twee dingen doen die ik heel graag doe; zorgen voor mijn kinderen én bloggen!