‘Pas op, een spin!’, roept Lenn terwijl hij zit te gamen. ‘Waar?!’, roep ik. Ik probeer mijn spinnenfobie nog te verbergen, maar dat mislukte deze keer keihard. ‘In Minecraft mama!’, lacht Lenn terwijl Nomi met haar ogen rolt omdat dit zeker niet de eerste keer is dat dit gebeurt. Maar ach, deze keer spelen ze tenminste leuk met elkaar, dat gaat ook wel eens heel anders.

‘Samen’ gamen

Een paar maanden geleden kocht mijn man samen met de kinderen het spel Minecraft. Grootste fout ooit, als je het mij vraagt, maar zij vinden het allemaal geweldig. Ze maken allemaal verschillende werelden, ze bouwen van alles, ze vechten met mummies en weet ik veel wat allemaal. Ik snap er weinig van en dat wil ik graag zo houden.

Soms kunnen ze heel leuk samen gamen, maar vaak ook niet. Dan hoor ik dingen als ‘Lehèèèn! Waarom maak je mijn koe dood?!’ Andersom gebeurt het ook hoor, Lenn had eindelijk een kat gevonden en een paar minuten later werd hij vermoord door Nomi. Nou, de sfeer was niet te genieten kan ik je vertellen en het gamen was snel afgelopen. Met als gevolg dat de kinderen boos waren op elkaar én op mij. Gezellig!

‘Mag ik kiezen?’

Nog zoiets. We waren nog maar net van het schoolplein af of Elena vroeg al of ze thuis mocht kiezen wat ze zouden gaan kijken op de televisie. En dat was niet de eerste keer, nee, dat was al de zoveelste keer in een paar dagen tijd. Ik zeg telkens tegen ze dat we eerst naar huis gaan, en dan pas gaan beslissen wat ze wel of niet gaan kijken. Deze keer was ik er klaar mee en ik vertelde ze dat de televisie lekker uit zou blijven en dat ze gewoon mochten gaan spelen. Daar waren ze niet blij mee, want ‘wat moeten we dan doen?’. Hoezo iPadgeneratie… Gelukkig waren ze een half uurtje later allemaal lekker aan het spelen, zonder schermpjes.

Kinderen en telefoons

Nomi en Lenn hebben allebei een mobiele telefoon. Lenn heeft er eentje zonder simkaart waar hij vooral spelletjes op speelt. Nomi heeft een telefoon met een prepaid simkaart en zij gebruikt hem om spelletjes op te spelen en met vriendinnen te kletsen. En dat mag allemaal, tot op zekere hoogte. Want ik erger me dood wanneer Lenn nog steeds op zijn telefoon aan het kijken is terwijl hij naar de keuken loopt om drinken te pakken. Of wanneer ik voor de zoveelste keer hoor dat ze ‘heel even iets op moeten zoeken’ als ik zeg dat ze hun telefoon weg moeten leggen.

Nou ja, tot zo ver mijn geklaag. Natuurlijk hoort het bij deze tijd en natuurlijk is het ook mijn eigen schuld, want ik heb die schermpjes voor ze gekocht. En vaak vind ik het prima dat ze het leuk hebben met hun spelletjes en andere dingen, maar soms… Nou ja, je snapt me waarschijnlijk wel. Gelukkig kunnen ze zich ook zonder schermpjes best goed vermaken, want anders zou er toch echt iets mis gaan!

Zijn jullie ook wel eens helemaal klaar met die schermpjes?