De enige keren dat ik zelf kies om op de fiets te gaan in plaats van met de auto, is als ik alcohol wil drinken. De laatste keer dat ik een feestje had, was voordat ik zwanger was van Elena. Dat betekent dat ik inmiddels al zo’n anderhalf jaar niet meer op mijn fiets ben gestapt. Ik heb er namelijk een ontzettende hekel aan.

Lopen en met de auto

Als we boodschappen doen bij de supermarkt hier in de buurt, gaan we lopen. Gaan we ergens naartoe wat te ver is om te lopen, dan stap ik in de auto. De gemiddelde Nederlander heeft dan nog een tussenoptie; de fiets. Ik niet, mijn fiets heeft op dit moment waarschijnlijk twee zachte banden en staat al maanden onder de overkapping.

Drie kinderen vervoeren

Maar tijdens mijn zwangerschap kwam de vraag hoe ik drie kinderen ga vervoeren naar de basisschool en naar de peuterspeelzaal. Naar de basisschool is niet zo moeilijk; dan gaan we met de kinderwagen. De basisschool is namelijk maar 1 straat verder. Maar de peuterspeelzaal is wat verder, dat is zeker 20 minuten lopen. Dat kan best als het lekker weer is, maar ik zie mezelf niet 4 keer per dag 20 minuten lopen als het geen lekker weer is.

Parkeren bij de basisschool?

Bij de basisschool is nauwelijks plek om te parkeren. Dus eerst met de auto naar de basisschool en daarna door naar de peuterspeelzaal is niet zo heel handig. Het kan wel, maar dan moet ik de auto een stukje verder zetten (oftewel, in onze eigen straat) en moeten we alsnog een stuk lopen.

Met de bakfiets

Dus toen was het idee om dan met de bakfiets te gaan. Bart is er groot fan van, maar ik gebruikte hem eigenlijk nooit. Een peuter, een kleuter en een baby in de maxi cosi past er precies in. We hadden op internet al wat manieren gevonden om de maxi cosi vast te zetten en het leek ons een perfect plan. Ik moest alleen nog even leren om erop te fietsen…

Dat deed ik. Met mijn mega buik stapte ik op de bakfiets, en dat viel even tegen zeg! Zo’n ding stuurt totaal anders dan een gewone fiets en ik zag de stoepranden al snel op me af komen. Doodeng! Maar… Ik gaf de moed nog niet op. Ik fietste een paar rondjes zelf en het ging steeds beter.

In de week erna fietste ik met Nomi en Lenn naar de basisschool. Dat ging redelijk goed, ik hield de stoeprandjes op afstand. Ook de basisschoolkinderen bleven ongedeerd en ik kreeg er zowaar vertrouwen in dat het zou lukken. Daarna durfde ik het aan om met de bakfiets naar de peuterspeelzaal te gaan en daarna volgenden er nog een paar ritjes.

En toen

En toen zag ik dat er één parkeerplaatsje eigenlijk altijd vrij was. Dus toen het een beetje motregende, besloot ik met de auto te gaan. En de keer erna, toen het vrij koud was, ook. En even later realiseerde ik me dat ik al wekenlang niet meer op de bakfiets had gezeten. Oeps!

Mijn voornemen

Inmiddels kan ik me niet eens meer herinneren wanneer ik de bakfiets voor het laatst heb aangeraakt. Ik heb me voorgenomen om het weer eens te proberen, maar ik heb een beetje last van uitstelgedrag. Ik zou namelijk een hele tijd geleden al gaan kijken wat de makkelijkste manier zou zijn om Elena mee te nemen in de bakfiets, maar dat heb ik nog steeds niet gedaan. Maar wie weet, misschien ga ik hem ooit wel echt gebruiken!