Soms gebeuren er van die dingen waarvan je denkt ‘Nee, dat gebeurde toch niet echt?’. Jawel hoor! Zoals laatst, toen ik samen met Lenn naar de basisschool liep om Nomi op te halen. Wat baalde ik zeg!

We gingen Nomi ophalen van de basisschool…

Lenn loopt óf vreselijk traag, óf hij rent alle kanten op. Er zit niet echt iets tussenin. Deze keer begon het op een slakkentempo. De basisschool is maar 5 minuutjes lopen, maar met Lenn erbij kan ik er makkelijk een kwartier over doen. Toen ik zei ‘loop maar iets sneller Lenn’, zette hij een sprintje in.

‘Voor je kijken Lenn!’

Hij rende vooruit, vervolgens rende hij weer terug, toen rende hij weer verder… Allemaal prima, totdat hij bijna bij een stoeprandje was. Ik riep nog ‘Voor je kijken Lenn!’. Maar het was al te laat. Hij viel met zijn knieën op de stoep. ‘Auw mama!’ Gelukkig is hij absoluut geen aansteller en hij stond weer op. Maar toen zag ik zijn broek…

Nee, dat gebeurde niet echt toch?

‘Nee, dat is toch geen hondenpoep hè? Oh sh*t, dat is het wel!’ En niet zomaar hondenpoep, nee, hele vieze smerige dunne hondenpoep. Jeetje wat baalde ik. Ik kon hem zo natuurlijk niet verder laten lopen, met een hondenkeutel aan zijn broek. Het ergste haalde ik eraf met een blaadje. Wat vreselijk smerig… Maar ik had geen keuze! Gelukkig had ik billendoekjes in mijn tas waarmee ik de rest eraf haalde. Ik kreeg echt kotsneigingen, maar ja, wat moet je dan? Naar huis gaan kon ook niet meer. We moesten Nomi om half 12 ophalen (ze is nog aan het wennen op de basisschool) en dat was het al bijna.

We liepen door en Lenn vond het allemaal niet zo erg. ‘Daar, vies’, zei hij. Maar daarna was hij het volgens mij alweer vergeten. Met zijn smerige broek liepen we het schoolplein op. Nomi zag ons en kwam meteen naar ons toe, dus gelukkig konden we snel weer weg. ‘Mama waarom is Lenns broek zo vies?, vroeg ze meteen. ‘Eh ja Lenn is gevallen’. Ik had niet zoveel zin om daar op school het verhaal over de hondenpoep te vertellen.

De terugweg

Ik was blij dat we naar huis konden. Maar toen we het schoolplein net af waren, viel Lenn weer. Deze keer gelukkig niet in iets smerigs, maar wel vrij hard. Hij huilde en hij had echt pijn. Een kras in zijn gezicht, zijn hand was kapot en hij riep ‘knie pijn!’. Je raadt het misschien al; de knie waarmee hij daarvoor in de hondenpoep was gevallen…

‘Mama da pijn!’ Nou ben ik niet heel snel vies van dingen, maar hondenpoep vind ik echt ontzettend goor. Dus sorry Lenn, maar je krijgt er even geen aai of een kus op. Ik dacht nog, misschien valt het wel mee. Maar hij bleef huilen en hij wilde niet verder lopen. Oh wat baalde ik, moest ik hem nou echt met die smerige broek op gaan tillen? Hem huilend verder laten lopen met een zere knie vond ik toch wel heel zielig, dus ik deed het toch maar. Bah, wat smerig zeg!

Weggooien?

Eenmaal thuis was ik geneigd om Lenns broek en schoenen (die waren ook vies, zag ik toen) meteen in de prullenbak te gooien. Maar dat zou wel heel erg zonde zijn. Zijn broek had hij nog maar voor de tweede keer aan en schoenen zijn gewoon best duur, dus ik had niet zoveel zin om nieuwe te kopen. Dan maar in de was. Ook zijn schoenen gooide ik er bij in. Ik had geen idee of zijn schoenen er tegen zouden kunnen, maar niet wassen was ook geen optie.

Na twee keer wassen vond ik het weer schoon genoeg en bleken zijn schoenen het gelukkig overleefd te hebben. Maar als ik eraan terugdenk, krijg ik nog steeds kotsneigingen.