Een tijdje geleden vertelde ik jullie dat ik met Elena naar de kinderarts was geweest en dat we bloed moesten laten prikken. Ruim drie weken later kregen we de uitslag. Volgens de test is Elena allergisch voor hazelnoten en verder waren er een paar twijfelgevallen. Omdat ze hoog scoorde op hazelnoten wilde de kinderarts een provocatietest gaan doen. Gisteren was het zo ver; er stond een dagje ziekenhuis op onze planning.
De allergietest
Ik had eigenlijk geen idee hoe zo’n allergietest precies werkte. Ik dacht dat je gewoon wel of niet tegen een bepaalde stof kon, maar dat ligt toch een beetje anders. Alleen bij hazelnoot was het duidelijk dat Elena er niet tegen kan. Verder is er een grijs gebied, en daarin zit bij Elena ei, soja, kokosnoot, pinda, cashewnoot en paranoot. Ze weten niet of ze er allergisch voor is, maar ze is er gevoelig voor. Het kan zijn dat ze er allergisch op reageert, het kan zijn dat ze er in de toekomst op gaat reageren en het kan ook zo zijn dat ze er nooit last van zal krijgen. Dat kan dus eigenlijk alle kanten op.
Een provocatietest
Vervolgens vertelde de kinderarts dat ze graag een provocatietest wilde doen, als wij het daar ook mee eens waren. Ze wilde namelijk weten of Elena naast eczeem ook een andere reactie krijgt op hazelnoten. Als ze er ernstig op zou reageren, zou ze niks mogen eten waar sporen van hazelnoten in kunnen zitten en zouden we altijd een epipen bij ons moeten hebben.
Een hele dag in het ziekenhuis
Het leek ons een goed idee om de provocatietest te laten doen, zodat we weten hoe ze erop zou reageren. Gisteren was het zo ver. We moesten ons om half 9 melden in het ziekenhuis. Vervolgens mochten we naar onze kamer en daar werd ons verteld hoe de dag eruit zou gaan zien. ‘Waarschijnlijk zijn jullie hier wel de hele dag’, zei de verpleegkundige. We hadden daarvoor heel weinig informatie gekregen, dus ik had eigenlijk geen idee wat ons te wachten stond. Ik had er al rekening mee gehouden dat het wel eens lang zou kunnen duren, maar stiekem baalde ik toch wel een beetje. Dat zou namelijk betekenen dat Elena daar een slaapje zou moeten doen, maar ze moest ook ieder uur wat hazelnotenpasta eten…
De eerste hapjes
Ze begonnen met een heel klein beetje hazelnootpasta. Ik vond het best eng, wat ik had geen idee hoe ze erop zou reageren. De verpleegkundige vertelde me dat we wel even naar de speelkamer mochten gaan om wat speelgoed te pakken voor op de kamer, maar dat durfde ik nog niet zo goed. Ik was bang dat ze opeens benauwd zou worden ofzo, en dan zou ik toch liever op de kamer zijn. Toen ze na ongeveer een half uur nog geen reactie vertoonde, durfde ik het wel aan om even naar de speelkamer te lopen met Elena. Ik liet haar wat speelgoed uitkiezen en ze wilde alleen maar autootjes meenemen. Toch bijzonder dat Lenn bijna alleen maar met ‘meisjesspeelgoed’ speelt, en Elena juist voor ‘jongensspeelgoed’ kiest.
Maar goed, de test. Elena zat op onze kamer lekker te spelen en even later was het alweer tijd voor het volgende lepeltje. Nog steeds kreeg ze maar een heel klein beetje. Een tijdje later zag ik een paar rode vlekjes, maar ze waren heel klein en niet echt duidelijk, dus er werd gewoon doorgegaan met de test. In totaal zouden er 6 fases zijn en iedere keer kreeg Elena ietsje meer hazelnootpasta.
Tijd voor haar slaapje…
Om kwart voor 12 kreeg ze voor de vierde keer hazelnootpasta. Ze reageerde er nog nauwelijks op en het was tijd voor haar middagslaapje. Ik gaf haar een fles, we spraken af dat we er deze keer ietsje langer tussen zouden laten zodat ze even kon slapen, en na een tijdje mopperen viel Elena in slaap. En dat vond ik best een beetje eng. Elena gaat niet slapen als ze mij ziet, dus ik deed het gordijn dicht. Maar ik kon het niet laten om telkens toch even te kijken of het allemaal nog wel goed ging. Gelukkig lag ze gewoon rustig te slapen.
Huidreactie
Toen ik haar wakker maakte, had ze opeens rode vlekken op haar huid. Ze begon eraan te krabben en de kinderarts werd erbij gehaald om te overleggen wat ze gingen doen. Er werd besloten dat ze stap 4 nog een keer gingen doen, dus ze kreeg dezelfde hoeveelheid als de keer ervoor. De huiduitslag bleef een beetje hetzelfde en een uur later kreeg ze wat meer hazelnootpasta. De verpleegkundige en de kinderarts stonden verteld van hoe makkelijk ze dat op at, ze vertelden dat ze dat nog nooit zo hadden gezien. Ik was stiekem wel een beetje trots op mijn vreetzakje!
Inmiddels zat stap 5 van de 6 erop, maar wel met een uur vertraging doordat stap 4 nog een keer gedaan moest worden. Elena kreeg overal vlekken en bulten en ze begon flink te krabben. Maar gelukkig kreeg ze geen andere reacties. Wel werd ze chagrijnig en ze wilde naar huis. Ze klom in de buggy en probeerde zelfs de riempjes dicht te doen. Vervolgens kroop ze de kamer uit en toen ik vroeg wat ze ging doen, zei ze ‘weg!’. Nee schat, dat kan nog niet.
We gingen even spelen in de speelkamer en daar vond ze het hartstikke leuk. Even later was het tijd voor de laatste stap; 3 eetlepels vol met hazelnootpasta. Er was een andere verpleegkundige bij, want de shift van de eerste verpleegkundige zat er bijna op. Tijdens de overdracht omschreef ze Elena als ‘een druk, beweeglijk kindje die er niks aan vindt’. Perfecte omschrijving. ‘Hoe gaan we dat doen dan, met die 3 eetlepels?’, vroeg de nieuwe verpleegkundige. De andere verpleegkundige vertelde dat Elena het hartstikke lekker vond en dat ze het met theelepeltjes wilde proberen. ‘Dat lukt normaal nooit’, vertelde ze, ‘maar ik wil het toch proberen bij haar’. En ja hoor, Elena at alles op.
De spanning was er inmiddels wel af. Ik wist dat ze er weer rode vlekken bij zou krijgen, en verder waarschijnlijk niks. En dat bleek te kloppen. We gingen nog even naar de speelkamer en we brachten alvast wat speelgoed terug. Even later kregen we te horen dat we moesten blijven tot een uur na de laatste test en daarna mochten we naar huis. Yes!
Eindelijk naar huis
Om half 5 zat het er allemaal op en mochten we naar huis. We kregen te horen dat we twee dagen later gebeld zouden worden door de kinderarts en dan bespreken we hoe het verder gaat. Ik nam een kindje vol rode vlekken mee naar huis, maar gelukkig was ze nog wel redelijk vrolijk. Toen het bedtijd was, waren de vlekken wat minder geworden, maar ik bleef het toch wel een beetje spannend vinden. Ik denk dat ik nog nooit zo vaak op de babyfoon heb gekeken!
Aan de ene kant fijn dat je nu voor dit onder goede handen bent maar sneu dat Elena hierop reageerde.
Wel bijzonder om te lezen dat ze het overal anders doen. Kan aan de leeftijd liggen , mijn Fynn is ( ook) mega allergisch voor Hazelnoot en de provocatie was blind en hij mocht heel veel muffins eten 🙂
Hoe vervelend ook , wel fiin als je weet welke producten je in de gaten moet houden.
Succes ( en sterkte ) met de zoektocht.