Eerst was ik heilig overtuigd van sprongetjes, vervolgens geloofde ik er niet meer in… Maar laatst wist ik het echt niet meer. Elena was net zes maanden geweest en was opeens niet meer haar vrolijke zelf. Ze huilde meer, wilde niet alleen in de box liggen, huilde als ze naar bed ging… Zo kende ik haar helemaal niet!

Tandjes?

Het eerste wat ik dacht, was dat er misschien een tweede tandje aankwam. Van haar eerste tandje had ze eigenlijk geen last, maar dan kan bij een volgend tandje natuurlijk anders zijn. Ik voelde nog niks, maar ook dat zegt niet zoveel.

Toch niet

Elena bleef jengelen, wilde heel veel aandacht, vond niks leuk… Ook ’s avonds was het lastig. Overdag ging ze wel gewoon slapen, maar ’s avonds huilde ze telkens even in bed. Niet lang, maar dat was iets wat ze eerst nooit deed. Ik besloot wel naar haar toe te gaan en haar te troosten, maar haar niet uit bed te halen. Na een tijdje ging ze gelukkig wel slapen.

Overdag kwam ik nergens aan toe, want als Elena wakker was, wilde ze continu bij me zijn. En als Elena slaapt is Lenn wakker, dus ik was vrij druk met die twee. Zelfs de draagdoek was niet goed, want ze wilde wel kunnen spelen en rollen. Als ik meer dan een meter bij haar vandaan was, trok ze meteen een pruillipje. Verlatingsangst, dacht ik.

Oh, wacht…

‘Hoort dat niet bij de zes maanden sprong?’ Ik zocht het op en ja hoor. Eigenlijk geloofde ik er niet in, maar dit was allemaal wel erg toevallig. Verder leek ze ook een beetje gefrustreerd, vooral als ze ergens niet bij kon of als het haar niet lukte om terug te rollen, van buik naar rug. Meestal lukte dat wel, maar als er bijvoorbeeld een knuffeltje in de weg lag, kon ze het niet.

Daarna

Na een ruime week werd het opeens beter. Ik kon haar weer even in de box leggen zonder erbij te blijven staan, heerlijk! Want ondanks dat het hartstikke gezellig is om de hele dag met Elena bezig te zijn, wil ik soms ook wel even iets anders doen. En als je baby al begint te krijsen als je even de vaatwasser uit wil pakken, word je daar niet echt blij van.

Na deze huilperiode was ze opeens veel beter in rollen. Ligt er iets in de weg? Dan schuift ze het aan de kant. Ook rolt ze nu heel gericht ergens naartoe. Tijgeren, kruipen of gaan zitten doet ze totaal nog niet, ze doet ook echt nog geen pogingen. Haar manier om zich te verplaatsen is rollen, en daar is ze vrij handig in geworden.

Was het nou een sprongetje?

Je kunt natuurlijk nooit met zekerheid zeggen of het nou een sprongetje was, maar het lijkt er wel heel veel op. Inmiddels huilt ze ook niet meer als ze naar bed gaat. Soms brabbelt ze nog wel even, maar daarna gaat ze lekker slapen. Oh, en dat tweede tandje zat er wel aan te komen, maar pas ruim na het sprongetje. Dat zal het dus ook niet zijn geweest!

Hoe denken jullie over sprongetjes?