‘Moeders kunnen niet ziek zijn’, hoor je regelmatig. Toch overkwam het me dinsdag. Ik had keelpijn en ik voelde me grieperig. Ik besloot mijn temperatuur eens op te maken en ja hoor, ik had koorts. Ik vond dat ik geen tijd had om ziek te worden, want ik moet toch voor Nomi en Lenn zorgen.

Achteraf gezien denk ik dat ik het dinsdag beter wat rustiger aan had kunnen doen, maar daar was ik te eigenwijs voor. Ik dacht dat buitenlucht me wel goed zou doen en we gingen en stukje wandelen en boodschappen doen. Toen we weer thuis kwamen voelde ik me juist alleen maar slechter en ik besloot een kinderprogramma op Netflix aan te zetten, zodat ik even een beetje rust had. Toen Nomi en Lenn ’s avonds in bed lagen, plofte ik op de bank en daar ben ik de rest van de avond niet meer vanaf gekomen.

’s Avonds kon ik niet slapen omdat ik het zo koud had, ’s nachts werd ik badend in het zweet wakker en ’s ochtends voelde ik me hartstikke slecht. Gelukkig zou Nomi naar mijn schoonmoeder gaan en hoefde ik alleen voor Lenn te zorgen. En als je ziek bent is voor een baby zorgen echt een stuk makkelijker dan voor een peuter. Bart was zo lief om Nomi weg te brengen en ik kon nog even in bed blijven liggen.

Lenn was ook niet lekker en hij had verhoging. Hij leek er weinig last van te hebben, maar hij heeft wel ontzettend veel geslapen. En je snapt vast wel dat ik dat niet zo erg vond, want daardoor kon ik het ook lekker rustig aandoen (lees; zo ongeveer de hele dag netflixen). Ik vond het ziek zijn echt helemaal niks en ik heb een paar keer geprobeerd om toch wat te doen, maar dat was telkens geen succes en ik lag al vrij snel weer op de bank. Normaal gesproken is de woensdag een dag waarop ik wat meer tijd heb om te bloggen en om wat dingen in huis te doen (want Nomi is dan vaak bij mijn schoonmoeder), maar dat werd hem deze keer niet echt. Vandaar ook dat er gisteren en donderdag geen artikelen online zijn gekomen.

Aan het einde van de middag moest Nomi opgehaald worden. Ik had kunnen wachten tot Bart thuis was, maar dan zou ze pas rond 6 uur opgehaald worden. En aangezien ze ook al vroeger was weggebracht (en ik haar ’s ochtends hooguit een minuutje had gezien) besloot ik haar maar op te halen. Ik nam 2 paracetamolletjes, maar ik hield toch bijna 39 graden koorts. Gelukkig werkte Nomi vrij goed mee toen we weggingen (oftewel; ik hoefde niet achter haar aan te vangen en ze vond het zelfs goed toen ik haar schoenen aandeed).

Eenmaal thuis was ze ontzettend druk en ik had totaal geen energie. Ik besloot Mickey Mouse Clubhuis op te zetten in de hoop dat ze zou stoppen met het klimmen, klauteren en springen bovenop me. Dat werkte. Of nou ja, eventjes. Gelukkig duurde het niet meer zo heel lang totdat Bart thuis zou komen.

’s Avonds deed ik weer helemaal niks en ’s nachts was het weer drama. Ik sliep nauwelijks, telkens werd ik wakker omdat ik het óf te warm, óf te koud had. Donderdagochtend voelde ik me wel ietsje beter, maar nog lang niet fit. Bart was ’s ochtends vrij omdat hij Nomi een keer naar de peuterspeelzaal wilde brengen en weer ophalen, dus dat kwam goed uit. Ik voelde me goed genoeg om mee te gaan met wegbrengen. Bart was er nog nooit geweest en het leek me wel handig om hem even te laten zien waar hij moest zijn enzo (hoewel Nomi hem meteen bij zijn hand pakte en ‘kom maar papa, daar school!’ riep’). Toen we terug waren had ik het gevoel dat ik drie uur had gesport en ik plofte maar weer op de bank.

Bart haalde Nomi op, we lunchten, de kinderen gingen naar bed en Bart ging werken. Ik keek Temptation Island (jup, guilty pleasure) en toen Nomi en Lenn weer wakker waren deden we het lekker rustig aan. We speelden binnen, we keken even televisie en we lazen een boekje. Gelukkig vonden ze het prima.

Nu ik dit typ is het vrijdag, en ik voel me een heel stuk beter. We zijn vandaag weer lekker naar buiten geweest en deze keer deed me dat wel goed.

Hoe doe jij dat, als je ziek bent en voor je kinderen moet zorgen?