Anderhalf jaar geleden werd Nomi geboren. Ik kan me de keizersnee nog herinneren als de dag van gisteren, maar toch lijkt het ook al ontzettend lang geleden. Ik kan me echt niet meer voorstellen dat ze er iets meer dan anderhalf jaar geleden nog helemaal niet was. Inmiddels is ze echt een dreumes en nog eventjes en dan is ze grote zus!

De leukste ontwikkeling vind ik het praten. Ze gaat ontzettend snel qua praten en soms zegt ze woordjes waarvan ik niet eens wist dat ze ze kende. Ze vindt praten heel leuk en ze wil bij zo ongeveer alles wat ze ziet weten hoe het heet. Ze zegt steeds vaker zinnen met 2 woordjes zoals ‘Is dat?’, ‘Papa buite’, ‘Poesje da’, ‘Nee mama’ (dat laatste hoor ik regelmatig) en ze kan goed duidelijk maken wat ze wil. Ik krijg wel eens de vraag hoeveel woordjes Nomi nu zegt, maar ik heb echt geen idee.

Qua praten loopt ze dus wat voor, maar qua grove motoriek loopt ze wat achter. Ze loopt nog niet en hoewel ze wel haar eerste stapjes heeft gezet,  schiet het verder nog niet echt op. Zo nu en dan zet ze een paar stapjes, maar daar blijft het bij. Ik heb het idee dat ze het kruipen nog wel prima vindt, ze doet namelijk totaal geen moeite om echt te gaan lopen. Maar dat zal vanzelf wel komen, ik heb er wel vertrouwen in dat ze kan lopen als ze naar de basisschool gaat 😉

Nomi vindt het helemaal geweldig om buiten te zijn. Vanaf het moment dat ze wakker is roept ze ‘buite buite!’ en ze vindt het heel leuk om met zand of water te spelen.

Tussen de vorige update en nu is Nomi een paar weken een beetje last van verlatingsangst. Ze ging huilen als mensen die ze goed kent weggingen en als ik zelf wegging was het helemaal drama. Gelukkig was het daarna altijd vrij snel goed, maar het was geen leuke fase. Inmiddels kan ik weer gewoon weggaan zonder dat ze gaat huilen.

Als ze 20 maand is zal ik weer een update schrijven, maar aangezien dat vlak voor mijn uitgerekende datum is weet ik natuurlijk niet helemaal hoe dat loopt.